Ik mag maar 24 uur per dag werken als zelfstandige, maar eerlijk, dat zie ik niet zitten. Slavernij is verboden. Dus probeer ik mijn dag heel wat interessanter in te delen, zo ik leer graag iets nieuw, en hou ook daar dus tijd voor vrij.
En ik speel ook graag gezelschapsspelletjes, zet rummikub op tafel en ik doe mee! Je wil niet weten hoeveel uur er aan Risk zijn opgegaan – ik zoek trouwens de witte doos Risk (de oude, eerste) in goeie staat, iemand die ‘m verkoopt?.
Woeker met je tijd, hou voldoende tijd vrij
Dat wil zeggen dat ik minder tijd aan werk zal besteden van mijn dag… pakweg een goeie 7 uur per dag. Maar er ligt altijd wel een hele hoop werk te wachten… We hebben het allemaal ‘druk’, weetjewel.
In se is werk ervoor zorgen dat je iemand anders zijn ‘probleem’ of ‘problemen’ oplost: zaken die hij/zij niet gedaan krijgt om de een of andere reden.
Je verkoopt dus jouw tijd, kennis en vakmanschap (…bestaat “vakmadamschap”…?) en in ruil daarvoor, krijg je voor het oplossen/regelen/fixen/uitvoeren van dat “probleem” een vergoeding in allerlei mogelijke vormen.
Dat systeem werkt, tenminste zolang je maar tijdig en kwalitatief aanlevert aan een prijs die voldoende in relatie staat tot de geleverde prestatie.
Dus, waar ik naartoe wil: hoe zorg je er nu voor dat je de juiste dingen doet, in die zin dat je opdrachtgever tevreden is? Dat de geleverde prestatie in lijn ligt van de verwachting? Hoe pak je zoiets aan: de juiste dingen doen? Niet evident.
Gebruik in het begin je ‘zintuigen’ in de juiste volgorde
Ik begin meestal met luisteren: ik heb 2 oren en maar 1 mond, dus probeer ik die ook in die verhouding te gebruiken. En ik heb geleerd om te zwijgen als ik niets interessants te melden heb, maar vooral ook: als ik iets niet goed begrepen heb om het te durven vragen.
Dat maakt dat ik in de beginfase van een “project” of opstart of hoe je ‘beginnen’ ook wil noemen, veel probeer te absorberen en in kaart te brengen bij de mensen die betrokken zijn.
Het is niet altijd eenvoudig om alle betrokken personen te vinden, maar doe een snelle oefening om de partijen in kaart te brengen. Gebruik bv mindmap software om groepen aan te duiden, en aan die groepen hang je dan leden (xmind is zo een handige gratis mindmap tool).
Bouw eerst een “holistisch” overzicht en daal stap voor stap af naar de details.
Je bekijkt de zaak best eerst vanop een kilometer hoogte (om eens wat beeldspraak te gebruiken), vooraleer je met je microscoop de details begint te ontleden. Ik weet liefst eerst de hele grote lijnen, en laat die valideren. Vergeet het valideren niet, maak dat iemand je conclusie valideert voor je in de details duikt. Je inzicht in de zaak moet je laten aftoetsen.
Dat kan snel, je hoeft niet altijd een knoert van een rapport te schrijven. Maar: maak aan je ‘stakeholder’ duidelijk hoe jij zaak ziet: wat de uitdaging is, hoe jij de verbanden ziet en waar je denkt een oplossing te kunnen gaan zoeken.
Je zal zien dat iedere uitdaging opgedeeld kan worden in verschillende delen, er zijn verschillende ‘stukken’ te vinden die op zich apart kunnen behandeld worden. Die stukken moet je in kaart brengen, samen met de mensen die hier best bij betrokken zijn.
In feite is deze post een pleidooi voor gezond boerenverstand: ik heb massa’s boeken staan over dit onderwerp, met ronkende titels en soms wordt een uitleg zo vakkundig geschreven dat ik ‘m twee keer moet lezen eer ik ‘m begrijp. En dan denk ik dikwijls terug aan wat ik alle dagen leer van vele andere mensen: hou het simpel en luister. Denk na, en vraag. Maak een eenvoudig overzicht en toets het af.
Maar het vinden van de juiste dingen om te doen, vooraleer je ook maar aan iets begint, begint altijd met goed luisteren.