Sint-Vincentiuscollege gaat tegen de vlakte.
Zondag 31/05 nog een laatste keer op het Sint-Vincentiuscollege Eeklo rondgelopen, en gezien dat de glorie er vergaan was.
Althans voor de gebouwen.
Toch deed het op een of andere wijze deugd om er nog een laatste keer rond te kunnen lopen.
En er zoveel onbekende bekende gezichten te zien: leraren zijn niet bestand tegen de tand des tijds. En wij ook niet.
Het is inderdaad tijd voor een nieuwe start, dat moet iedereen toegeven. Er zit geen sleet op de gebouwen, neen het is erger: de stenen en de muren zijn gewoon uitgeleefd. Op.
Ze hebben alles gegeven, en heel veel meegemaakt. De trots is duidelijk van de gebouwen afgebrokkeld.
Het spijt me dat een stuk ergfoed, een echt icoon uit mijn (en zovele anderen hun) jeugd wordt weggevaagd: Er zal geen muur van overblijven, geen steen noch poort wordt gespaard.
Misschien is dat beetje driest en triest, maar onze jeugd heeft ook recht op een moderne toekomst.
Ik zat zelf ook liever in nieuwste lokalen, want in “den Tram” was het verdomd koud in de winter.
Afscheidsfeest Sint-Vincentiuscollege
Er was dus een afscheidsfeest, en met dank aan de onverdroten inzet van zeer veel mensen kan je op FB alles nog eens herbekijken.
Ik heb de collegepoort achter me dichtgetrokken in 1992, en 23 jaar later kwam ik er nog eens terug. Het voelde alsof het van gisteren geleden was, alsof er geen jaren maar maanden tussen mijn vorige bezoek zaten.
Dat bracht ook een hoop dubbele gevoelens mee: trots, spijt, geluk, herkenning, gemis, vrolijke herinneringen, straffe verhalen.
Maar wat meeste bijblijft is dankbaarheid dat ik er ook mocht bij zijn. Klein deeltje van een heel groot geheel.
De leraren van het Sint-Vincentiuscollege Eeklo hebben een hele hoop mensen gevormd, een lange taak waar ze met recht en rede trots op mogen zijn. Aan al die leraars: Bij deze nog eens een ferme merci voor de 6 jaren degelijke opleiding en opvoeding.
Ik heb er lessen geleerd die in geen boeken te vatten zijn. En ik zat er op school toen het boek “Uit de school geklapt” werd opgesteld en uitgebracht in 1990 ter ere van het 150-jarig bestaan.
Wie goed zoekt kan af en toe een exemplaar op de kop tikken via 2dehands of bij De Slegte in Gent. En voor de nieuwsgierigaards: ja ik sta er ook in.
Herinneringen worden zoeter met de tijd, en da’s maar goed ook.
In de krant Het Nieuwsblad verscheen dit artikel naar aanleiding van de afbraak, waarin een aantal leraren anekdotes ophalen. Ik heb moeten zoeken op de foto naar iemand van wie ik geen les kreeg. Bijna allemaal, bij deze aan hen: nogmaals dank voor het geduld. En lang leve Le Figaro.
